मी पण हळूच स्वत:ला थोडेसे मागे झुकवले. आता माझे तोंड तिच्या गालाच्या अगदी जवळ आले होते. माझ्या हृदयाचे ठोके झपाट्याने वाढत होते. तिच्या मादक श्वासाचा गंध मला येत होता. माझी कानशिले तापली होती. तिच्याही मनात वादळ सुरु झाले असावे. पण तरीही आम्ही दोघे मेसेंजरच्या समस्येवरच बोलत होतो. बोलता बोलता मी हलकेच नजर टाकली. गाऊन मधल्या घळीतून तिचे डौलदार स्तन आता अगदी स्पष्ट दिसत होते. झिरझिरीत काळ्या रंगाच्या ब्रा मधून छाती भरून राहिलेले ते दुधाचे गोरे गोरे घट जणू बाहेर येऊ पाहत होते. त्याखालचा अगदी नाभि पर्यंतचा भाग स्पष्ट दिसत होता. तिच्या अंगभूत गंधाने माझ्यातला कामाग्नी प्रज्वलित झाला होता. मी तिच्याकडे नजर रोखून पाहू लागलो तशी तिने आपली नजर बाजूला वळवली व सावध झाल्यासारखे करून मला म्हणाली, "अरे तू आला आहेस पण मी तुला साधे पाणी देखील विचारले नाही मघापासून. थांब मी तुझ्यासाठी काहीतरी बनवून आणते". मी तिला नको म्हणणार इतक्यात ती किचनमध्ये निघून सुध्धा गेली. आता मात्र मी खूप बेचैन झालो. एक दोन मिनिटांनी तिच्या मागोमाग मी पण किचनमध्ये गेलो. किचन कट्ट्याशी पाठमोरी उभी राहून ती काहीतरी बनवत होती. "अग मला खरच काही नको आहे. इतक्या वर्षांनी तुला भेटायला मिळाले हेच खूप झाले" मी काहीतरी शब्द जुळवायचा प्रयत्न करत होतो. पण पाठीमागून दिसणार्‍या तिच्या कमरेच्या व नितंबाच्या आकाराने पुरता घायाळ झालो होतो. "हो का?" असे म्हणून तिने फक्त मागे वळून स्मितहास्य केले. मग मी थोडेसे धाडस करायचे ठरविले. हळूच तिच्या अगदी जवळ मागून थोडे एका बाजूला जाऊन उभा राहिलो. "काय करती आहेस?" मी विचारले. "तुझ्यासाठी काहीतरी .." ती पुटपुटली पण खाली बघतच उभी राहिली. तिच्या व माझ्याशिवाय अर्थातच तिथे कुणीही नव्हते. चुकून जरी तिने आरडा ओरडा केलाच तर आजूबाजूच्या फ्लॅट मध्ये सुध्धा कोणी नव्हते. काही क्षण असेच गेले. मी सगळ्या शक्यतांचा विचार करत होतो. पण मला जास्त वेळही घालवायचा नव्हता. "चल, हो पुढे, हो पुढे. जास्त विचार करू नकोस. हीच योग्य वेळ आहे." मनात विचारांचे प्रचंड वादळ सुरु होते. घशात थोडी कोरड पडली. हृदय धडधडू लागले आणि एका निसटत्या क्षणी मी पट्टकन पुढे होऊन तिच्या पाठीवरून हात टाकून पलीकडच्या हाताच्या दंडाला धरून हलकेच तिला जवळ ओढले.
तिला हे अगदी अनपेक्षित होते. "अरेऽऽऽ??!! काय झाले? काय पाहिजे तुला?" डोळे विस्फारून विस्मयचकित होऊन ती बोलली. एकदम सावध पवित्रा घेत स्वत:चे हात तिने छातीभोवती घट्ट घरले. घाबरून माझ्याकडे बघत स्वत:ला सोडवून घेतले. आणि पट्कन माझ्यापासून लांब जाऊन उभी राहिली. मला अपराध्यासारखे वाटू लागले. आपण हे काय केले असा विचार मनात आला. "मैथिली. I am sorry.. पण मला तू खूप आवडतेस" मी अडखळत पण योग्य तेच बोललो व नकळत तिच्या जवळ जाऊ लागलो. "Please.. अज्जिबात जवळ येऊ नकोस. प्लीज.", हात लांब करून ती जवळजवळ ओरडलीच. "अग असे काय करतेस", मी केविलवाणा होऊन काहीतरी बोलायचं प्रयत्न करणार तोच मला तोडत ती पुन्हा ओरडली "आधी बाहेर हो. इथे कशाला आला आहेस? चल आत्ताच्या आत्ता बाहेर जा आधी" तिच्या डोळ्यात अंगार फुलला होता. ओठ रागाने थरथरत होते. तो अवतार पाहून माझे सारे अवसान गळले. मी खाली मान घालून बाहेरच्या खोलीत आलो. डोके सुन्न झाले होते. कशाला नको त्या फंदात पडलो असे वाटू लागले व खाली मन घालून मी सोफ्यावर बसलो. काही मिनिटे अशीच भयाण शांततेत गेली. आतून कसलाच आवाज येत नव्हता. "ही रमेश ला तर फोन करत नसेल?", मन चिंती ते वैरी न चिंती. पण काय असेल ते असेल आता आल्या प्रसंगाला तोंड दिलेच पाहिजे असा विचार करत मी बसून राहिलो. युगासमान वाटणारे काही क्षण असेच तणावाखाली गेले.
थोड्या वेळाने मैथिली बाहेर आली. आता गाऊन वर तिने शाल पांघरली होती. पण हात अजूनही छातीला घट्ट बांधलेले होते. ती थोडी सावरली होती. मी तिच्याकडे खजील होवून पाहीले. बाहेर येताच माझ्यापासून दूर विरुद्ध भिंतीला टेकून सावध पवित्रा घेऊन ती उभी राहिली. "काय झाले तुला अचानक?", तिच्या आवाजातला रोष काही कमी नव्हता. "माहित नाही.. बस्स", मी आवंढा गिळला. "म्हणजे माझ्याकडून वागण्या बोलण्यात काही चूक झाली का असा मी विचार करती आहे. कारण तुझ्याकडून अजिबात अशी अपेक्षा नव्हती. अरे, एक विश्वासू मित्र म्हणून मी तुझ्याकडे पाहत होते" ती बोलत होती आणि लोखंडाचा रस ओतल्यासारखे ते शब्द माझ्या कानात उतरत होते. "मैथिली खरच मी असा नाहीये ग पण मला का कुणास ठावूक आता तुझ्याविषयी थोडे फिलिंग आले बस्स. सॉरी ग", माझ्या डोळ्यातून अश्रू येताहेत कि काय असे वाटले. "स्टोप इट नाउ. झाले हे खूप झाले. आत्ताच्या आत्ता निघून जा तू इथून. नाऊ लिव्ह मी अलोन प्लीज", मानेनेच इशारा करून ती पुन्हा कडाडली. आता इथे अजून थांबण्यात अर्थातच काही राम नव्हता हे ओळखून मी उठलो व अपराध्यासारखा चेहरा करून खाली मान घालून बाहेर पडलो. जाताना उगीचच पुन्हा एकदा "सॉरी, आय थिंक आय लॉस्ट यू" म्हणालो. पण बहुदा तिने त्याकडे पूर्ण दुर्लक्ष केले असावे. मी तडक खाली पार्किंगमध्ये येऊन कार मध्ये स्वत:ला ढकलले आणि डोक्याला हात लाऊन बसलो.
झालं, संपलं सगळं. सं.. प.. लं.. इथून पुढे मैथिलीच काय रमेशशी सुध्धा संबंध राहण्याची सुतराम शक्यता नव्हती. मनातून खूप खजील झालो होतो. कार मध्ये हताशपणे बसलो. एव्हाना रात्रीचे अकरा वाजून गेले होते. हळू हळू आकाशात बरेच ढग जमले होते. विजांचा प्रचंड गडगडाट ऐकू येत होता आणि प्रचंड वारा सुटला होता. सोसायटीच्या गेट वर वाचमन वगैरे कुणीही दिसत नव्हते. मी गाडी काढली आणि सुसाट घरचा रस्ता धरला. अर्धा एक तास झाला असेल. मी बायपास हायवे वरून भरधाव निघालो होतो. बघता बघता जोराचा पाऊस सुरु झाला. आणि अचानक माझा सेलफोन वाजला. कुणाचातरी SMS होता. मी पाहीले तो मैथिलीचाच मेसेज होता "Don't worry. You have not lost me. But our friendship has changed the mode. That's why I was shocked. But now I am feeling I got a close friend in you." तो मेसेज वाचल्यावर मला आश्चर्याचा सुखद धक्का बसला. पट्कन गाडी बाजूला घेऊन मी तिला रिप्लाय केला "Thanks! I want to talk with you now. Shall I come?" आणि थोडा वेळ वाट पाहत राहिलो. बाहेर पाऊस अक्षरशः ओतत होता. आणि मी आतून बराच excite झालो होतो. इतक्यात तिचा एकाच शब्दात रिप्लाय आला "Okk". झाले. मी पटकन यू टर्न घेतला आणि भन्नाट ड्रायव्हींग करत बघता बघता पुन्हा मैथिलीच्या घरी आलो.
तिला हे अगदी अनपेक्षित होते. "अरेऽऽऽ??!! काय झाले? काय पाहिजे तुला?" डोळे विस्फारून विस्मयचकित होऊन ती बोलली. एकदम सावध पवित्रा घेत स्वत:चे हात तिने छातीभोवती घट्ट घरले. घाबरून माझ्याकडे बघत स्वत:ला सोडवून घेतले. आणि पट्कन माझ्यापासून लांब जाऊन उभी राहिली. मला अपराध्यासारखे वाटू लागले. आपण हे काय केले असा विचार मनात आला. "मैथिली. I am sorry.. पण मला तू खूप आवडतेस" मी अडखळत पण योग्य तेच बोललो व नकळत तिच्या जवळ जाऊ लागलो. "Please.. अज्जिबात जवळ येऊ नकोस. प्लीज.", हात लांब करून ती जवळजवळ ओरडलीच. "अग असे काय करतेस", मी केविलवाणा होऊन काहीतरी बोलायचं प्रयत्न करणार तोच मला तोडत ती पुन्हा ओरडली "आधी बाहेर हो. इथे कशाला आला आहेस? चल आत्ताच्या आत्ता बाहेर जा आधी" तिच्या डोळ्यात अंगार फुलला होता. ओठ रागाने थरथरत होते. तो अवतार पाहून माझे सारे अवसान गळले. मी खाली मान घालून बाहेरच्या खोलीत आलो. डोके सुन्न झाले होते. कशाला नको त्या फंदात पडलो असे वाटू लागले व खाली मन घालून मी सोफ्यावर बसलो. काही मिनिटे अशीच भयाण शांततेत गेली. आतून कसलाच आवाज येत नव्हता. "ही रमेश ला तर फोन करत नसेल?", मन चिंती ते वैरी न चिंती. पण काय असेल ते असेल आता आल्या प्रसंगाला तोंड दिलेच पाहिजे असा विचार करत मी बसून राहिलो. युगासमान वाटणारे काही क्षण असेच तणावाखाली गेले.
थोड्या वेळाने मैथिली बाहेर आली. आता गाऊन वर तिने शाल पांघरली होती. पण हात अजूनही छातीला घट्ट बांधलेले होते. ती थोडी सावरली होती. मी तिच्याकडे खजील होवून पाहीले. बाहेर येताच माझ्यापासून दूर विरुद्ध भिंतीला टेकून सावध पवित्रा घेऊन ती उभी राहिली. "काय झाले तुला अचानक?", तिच्या आवाजातला रोष काही कमी नव्हता. "माहित नाही.. बस्स", मी आवंढा गिळला. "म्हणजे माझ्याकडून वागण्या बोलण्यात काही चूक झाली का असा मी विचार करती आहे. कारण तुझ्याकडून अजिबात अशी अपेक्षा नव्हती. अरे, एक विश्वासू मित्र म्हणून मी तुझ्याकडे पाहत होते" ती बोलत होती आणि लोखंडाचा रस ओतल्यासारखे ते शब्द माझ्या कानात उतरत होते. "मैथिली खरच मी असा नाहीये ग पण मला का कुणास ठावूक आता तुझ्याविषयी थोडे फिलिंग आले बस्स. सॉरी ग", माझ्या डोळ्यातून अश्रू येताहेत कि काय असे वाटले. "स्टोप इट नाउ. झाले हे खूप झाले. आत्ताच्या आत्ता निघून जा तू इथून. नाऊ लिव्ह मी अलोन प्लीज", मानेनेच इशारा करून ती पुन्हा कडाडली. आता इथे अजून थांबण्यात अर्थातच काही राम नव्हता हे ओळखून मी उठलो व अपराध्यासारखा चेहरा करून खाली मान घालून बाहेर पडलो. जाताना उगीचच पुन्हा एकदा "सॉरी, आय थिंक आय लॉस्ट यू" म्हणालो. पण बहुदा तिने त्याकडे पूर्ण दुर्लक्ष केले असावे. मी तडक खाली पार्किंगमध्ये येऊन कार मध्ये स्वत:ला ढकलले आणि डोक्याला हात लाऊन बसलो.
झालं, संपलं सगळं. सं.. प.. लं.. इथून पुढे मैथिलीच काय रमेशशी सुध्धा संबंध राहण्याची सुतराम शक्यता नव्हती. मनातून खूप खजील झालो होतो. कार मध्ये हताशपणे बसलो. एव्हाना रात्रीचे अकरा वाजून गेले होते. हळू हळू आकाशात बरेच ढग जमले होते. विजांचा प्रचंड गडगडाट ऐकू येत होता आणि प्रचंड वारा सुटला होता. सोसायटीच्या गेट वर वाचमन वगैरे कुणीही दिसत नव्हते. मी गाडी काढली आणि सुसाट घरचा रस्ता धरला. अर्धा एक तास झाला असेल. मी बायपास हायवे वरून भरधाव निघालो होतो. बघता बघता जोराचा पाऊस सुरु झाला. आणि अचानक माझा सेलफोन वाजला. कुणाचातरी SMS होता. मी पाहीले तो मैथिलीचाच मेसेज होता "Don't worry. You have not lost me. But our friendship has changed the mode. That's why I was shocked. But now I am feeling I got a close friend in you." तो मेसेज वाचल्यावर मला आश्चर्याचा सुखद धक्का बसला. पट्कन गाडी बाजूला घेऊन मी तिला रिप्लाय केला "Thanks! I want to talk with you now. Shall I come?" आणि थोडा वेळ वाट पाहत राहिलो. बाहेर पाऊस अक्षरशः ओतत होता. आणि मी आतून बराच excite झालो होतो. इतक्यात तिचा एकाच शब्दात रिप्लाय आला "Okk". झाले. मी पटकन यू टर्न घेतला आणि भन्नाट ड्रायव्हींग करत बघता बघता पुन्हा मैथिलीच्या घरी आलो.
