પહેલી વાર મને નફીસા માટે કામુક લાગણી ના જન્મ નો એહસાસ થયો... મારો લન્ડ ધીમે ધીમે કડક થવા લાગ્યો. મેં ખાલી લુંગી જ પહેરી હતી અને ઉપર ગંજી હતી. લુંગી ની નીચે ચડ્ડી પણ નતી પહેરી... ધીરે ધીરે લુંગી માં તંબુ નો આકાર ધારણ કરવા માંડ્યો. મારા માટે તો એને છુપાવવો મુશ્કેલ થઇ ગયો...
લાખ પ્રયત્ન છતાંય નફીસા ને મારા લન્ડ ના ઉભાર નો અણસાર આવી ગયો. તેને જોયું ન જોયું કરી ને બીજી વાતો માં ધ્યાન પરોવ્યું... પણ આડી નજરે બે-ત્રણ વાર તેને લુંગી ના ઉભાર ને નિહાળ્યો તે મારા ધ્યાન બહાર ના ગયું...
મેં કહ્યું “ એક કામ કરો નફીસા બેન... જો તમને મારા અમુક કપડા અનુકુળ આવે તો પહેરી લ્યો.. અને તમારા કપડા અહીં દોરી પર નીચોવી ને સુકવવા માટે મૂકી દો... જેથી તમે જાઓ ત્યારે જ પહેરવા પડે અને તમે શરદી તાવ થી બચી શકો...”
એ બોલી “ પણ શું પહેરું એજ ખબર નથી પડતી...તમારા કયા કપડા મને થાય?”
મેં કહ્યું “ મારી પાસે ટી-શર્ટ, લુંગી અને ઇલાસ્ટીક વાળી સાથળ સુધી આવે એવી ચડ્ડી પણ છે, તમને જે ઠીક લાગે તે મને કહો...હું તમને એ કાઢી અઆપીશ..”
તે શરમાતા શરમાતા બોલી “ ઓહ..!! મને કરવામાં લુંગી તો ફાવશે નહી અને ચડ્ડી પહેરતા મને શરમ આવે છે...”
હું લન્ડ પર હાથ મસળતા મસળતા બોલ્યો “ અરરે એમાં શું કામ શરમાઓ છો? અહીં કોણ તમને જોઈ જશે? આપને બે તો એકલા જ છીએ”
મેં “એકલા” શબ્દ પર મુકેલો ભાર એના ધ્યાન બહાર ના રહ્યો.... મીણબત્તી ના ઝાંખા પ્રકાશ માં હવે મારી હિંમત વધતી જતી હતી...
નફીસા મને લન્ડ ઉપર હાથ મસળતો જોઈ ને શરમાઈ ને નજર નીચે ઝુકાવી દીધી અને ધીમે થી બોલી “ઠીક છે ભાઈ...તમારી ઈચ્છા, તમને જે ઠીક લાગે તેમ કરો...” હું ઘડી બે ઘડી માટે સ્તબ્ધ થઇ ગયો...ક્યાંક મારા સંકેત ના ઉત્તર માં આ સંમતિ છે કે શું...? પણ આ તો સ્ત્રી જાત છે...પારખવી અત્યંત મુશ્કેલ... સંપૂર્ણ ખાતરી વગર જોખમ નાં લેવાય...નહીતર નાના ગામ ની બદનામી મારી નોકરી પણ લઇ જાય...
હું મારા બેડરૂમ તરફ ગયો ને એમાં થી એક જૂની ચડ્ડી કાઢી જે ઘણી ટૂંકી હતી અને હવે મને થતી ના હતી...અને એક ટી-શર્ટ લઇ ને નફીસા પાસે આવ્યો...
“લ્યો નફીસા બેન...”
નફીસા એ શરમાતા શરમાતા કપડા લઇ ને મારા બેડરૂમ નું બારણું બંધ કર્યું... થોડી વાર માં બારણું ખુલવાનો અવાજ આવ્યો અને........
લાખ પ્રયત્ન છતાંય નફીસા ને મારા લન્ડ ના ઉભાર નો અણસાર આવી ગયો. તેને જોયું ન જોયું કરી ને બીજી વાતો માં ધ્યાન પરોવ્યું... પણ આડી નજરે બે-ત્રણ વાર તેને લુંગી ના ઉભાર ને નિહાળ્યો તે મારા ધ્યાન બહાર ના ગયું...
મેં કહ્યું “ એક કામ કરો નફીસા બેન... જો તમને મારા અમુક કપડા અનુકુળ આવે તો પહેરી લ્યો.. અને તમારા કપડા અહીં દોરી પર નીચોવી ને સુકવવા માટે મૂકી દો... જેથી તમે જાઓ ત્યારે જ પહેરવા પડે અને તમે શરદી તાવ થી બચી શકો...”
એ બોલી “ પણ શું પહેરું એજ ખબર નથી પડતી...તમારા કયા કપડા મને થાય?”
મેં કહ્યું “ મારી પાસે ટી-શર્ટ, લુંગી અને ઇલાસ્ટીક વાળી સાથળ સુધી આવે એવી ચડ્ડી પણ છે, તમને જે ઠીક લાગે તે મને કહો...હું તમને એ કાઢી અઆપીશ..”
તે શરમાતા શરમાતા બોલી “ ઓહ..!! મને કરવામાં લુંગી તો ફાવશે નહી અને ચડ્ડી પહેરતા મને શરમ આવે છે...”
હું લન્ડ પર હાથ મસળતા મસળતા બોલ્યો “ અરરે એમાં શું કામ શરમાઓ છો? અહીં કોણ તમને જોઈ જશે? આપને બે તો એકલા જ છીએ”
મેં “એકલા” શબ્દ પર મુકેલો ભાર એના ધ્યાન બહાર ના રહ્યો.... મીણબત્તી ના ઝાંખા પ્રકાશ માં હવે મારી હિંમત વધતી જતી હતી...
નફીસા મને લન્ડ ઉપર હાથ મસળતો જોઈ ને શરમાઈ ને નજર નીચે ઝુકાવી દીધી અને ધીમે થી બોલી “ઠીક છે ભાઈ...તમારી ઈચ્છા, તમને જે ઠીક લાગે તેમ કરો...” હું ઘડી બે ઘડી માટે સ્તબ્ધ થઇ ગયો...ક્યાંક મારા સંકેત ના ઉત્તર માં આ સંમતિ છે કે શું...? પણ આ તો સ્ત્રી જાત છે...પારખવી અત્યંત મુશ્કેલ... સંપૂર્ણ ખાતરી વગર જોખમ નાં લેવાય...નહીતર નાના ગામ ની બદનામી મારી નોકરી પણ લઇ જાય...
હું મારા બેડરૂમ તરફ ગયો ને એમાં થી એક જૂની ચડ્ડી કાઢી જે ઘણી ટૂંકી હતી અને હવે મને થતી ના હતી...અને એક ટી-શર્ટ લઇ ને નફીસા પાસે આવ્યો...
“લ્યો નફીસા બેન...”
નફીસા એ શરમાતા શરમાતા કપડા લઇ ને મારા બેડરૂમ નું બારણું બંધ કર્યું... થોડી વાર માં બારણું ખુલવાનો અવાજ આવ્યો અને........
