आबा: भरल ताट सोडण्या इतका माजलेला नाहीये मी, तु जेवढी हालचाल करशील तेवढा तुलाच त्रास होईल, गपगुमान पडुन रहा तुला पण मजा येईल थोड्या वेळानी"
पारू: "आबाजी तुमच्यात दया आहे का नाही, आव्हो लय दुखतया आज सोडा मी उद्या स्वताहुन येते तुमच्याकड"
आबा: "वा गं येडा का खुळा समझती तु मला"
आबा आता तापतो आणि आर्धा लवडा बाहेर काढतो आणि परत एक जोरदार दनका तिच्या पुच्चीत मारतो, दनका ऐवढा जोरात होता की पारूची किंचाळी निघते "आआआ आईगं मेले आआआआ". आबा न थांबता परत एक जोरदार दनका देतो, पारूला अस वाटत होत कि ती मरणारच आहे, ती फक्त "आईगं मेले आहआह आईगं मेले आहआह" अस जोरजोरात ओरडत होती. मग आबा त्याचा पुर्ण लवडा पुच्चीतुन बाहेर काढतो आणि परत अजुन एक दनका देतो, यावेळेस एका दनक्यातच त्याचा पुर्ण लवडा पुच्चीत घुसतो, आता आबा न थांबता जोरजोरात पारूच्या पुच्चीत लवडा आत बाहेर करायला सुरुवात करतो, पारू वेदनेने रडत होती. १० मिनटात आबाच्या लवड्याची नशा हारूवर चढती. पारूची पुच्ची पुर्णपने ओली होती व लवडा आत बाहेर होतानी तिच्या पुच्चीतुन पच्चपच्चपच्च असा आवाज येइला लागतो, आता पर्यंत वेदनेने ओरडत असलेली पारू मजेत येती आणि तिचे पाय फाकवुन खालुन कंबर हालवायला सुरूवात करती, आता पर्यंत आबाला विरोध करणारी पारू आता स्वता कंबर हालवुन आबाला साथ देत होती. पारू कामवासनेत बुडाली होती आणि तोंडाला वाट्टेल ते बडबडत होती. "आबाजी आति खुप मजा येतीये आईग आबा आआआ, अजुन करा आबा आहआह".
आबा: "भवाने मगाशी नको नको म्हणत होती आता कशी मजा येतीये"
पारू: "आबा आता अस वाटतय जस मी स्वर्गात आहे, आहआह तुम्ही करा अजुन खरा आहआह"
पारू आता तिच्या दोन्ही पायांनी आबाच्या कंबरेला विळखा घालती आणि स्वताची कंबर जोरजोरात हलवायला लागते. ५ मिनटातच पारूच्या पुच्चीतुन फळाफळा पानी निघत व ती शांत होती, आबाचा पण इतक्यात गळणर होता, आबा घपाघपा १०-१२ जोरात दनके देतो आणि पारूच्या पुच्चीतुन लवडा बाहेर काढुन जोरात चिकाची पिचकारी तिच्या पोटावर मारतो. आबाच्या लवड्यातुन भरपूर चिक पडतो. आबा तसाच पारूच्या बाजुला पडतो आणि तिला कुशीत घेऊन तिच्या ओंठांवर ओंठ ठेवुन चुंबन घेतो आणि तिला विचारतो "का गं पारू कसा वाटला आबाजीचा सोटा"
पारू: "जावा तिकड लय चावट आहात तुम्ही मला वाटल होत आता माझा जीव जातोय कि काय"
आबा: "आता उद्या पासुन रोज तुझ्या भोकात माझा सोटा घालतो"
पारू: "हो खुशाल घाला पण जरा दमानं करा"
अशाप्रकारे पारू नावाच कवळ्या कळीला आपल्या आबाजीन फुल केल.
समाप्त
पारू: "आबाजी तुमच्यात दया आहे का नाही, आव्हो लय दुखतया आज सोडा मी उद्या स्वताहुन येते तुमच्याकड"
आबा: "वा गं येडा का खुळा समझती तु मला"
आबा आता तापतो आणि आर्धा लवडा बाहेर काढतो आणि परत एक जोरदार दनका तिच्या पुच्चीत मारतो, दनका ऐवढा जोरात होता की पारूची किंचाळी निघते "आआआ आईगं मेले आआआआ". आबा न थांबता परत एक जोरदार दनका देतो, पारूला अस वाटत होत कि ती मरणारच आहे, ती फक्त "आईगं मेले आहआह आईगं मेले आहआह" अस जोरजोरात ओरडत होती. मग आबा त्याचा पुर्ण लवडा पुच्चीतुन बाहेर काढतो आणि परत अजुन एक दनका देतो, यावेळेस एका दनक्यातच त्याचा पुर्ण लवडा पुच्चीत घुसतो, आता आबा न थांबता जोरजोरात पारूच्या पुच्चीत लवडा आत बाहेर करायला सुरुवात करतो, पारू वेदनेने रडत होती. १० मिनटात आबाच्या लवड्याची नशा हारूवर चढती. पारूची पुच्ची पुर्णपने ओली होती व लवडा आत बाहेर होतानी तिच्या पुच्चीतुन पच्चपच्चपच्च असा आवाज येइला लागतो, आता पर्यंत वेदनेने ओरडत असलेली पारू मजेत येती आणि तिचे पाय फाकवुन खालुन कंबर हालवायला सुरूवात करती, आता पर्यंत आबाला विरोध करणारी पारू आता स्वता कंबर हालवुन आबाला साथ देत होती. पारू कामवासनेत बुडाली होती आणि तोंडाला वाट्टेल ते बडबडत होती. "आबाजी आति खुप मजा येतीये आईग आबा आआआ, अजुन करा आबा आहआह".
आबा: "भवाने मगाशी नको नको म्हणत होती आता कशी मजा येतीये"
पारू: "आबा आता अस वाटतय जस मी स्वर्गात आहे, आहआह तुम्ही करा अजुन खरा आहआह"
पारू आता तिच्या दोन्ही पायांनी आबाच्या कंबरेला विळखा घालती आणि स्वताची कंबर जोरजोरात हलवायला लागते. ५ मिनटातच पारूच्या पुच्चीतुन फळाफळा पानी निघत व ती शांत होती, आबाचा पण इतक्यात गळणर होता, आबा घपाघपा १०-१२ जोरात दनके देतो आणि पारूच्या पुच्चीतुन लवडा बाहेर काढुन जोरात चिकाची पिचकारी तिच्या पोटावर मारतो. आबाच्या लवड्यातुन भरपूर चिक पडतो. आबा तसाच पारूच्या बाजुला पडतो आणि तिला कुशीत घेऊन तिच्या ओंठांवर ओंठ ठेवुन चुंबन घेतो आणि तिला विचारतो "का गं पारू कसा वाटला आबाजीचा सोटा"
पारू: "जावा तिकड लय चावट आहात तुम्ही मला वाटल होत आता माझा जीव जातोय कि काय"
आबा: "आता उद्या पासुन रोज तुझ्या भोकात माझा सोटा घालतो"
पारू: "हो खुशाल घाला पण जरा दमानं करा"
अशाप्रकारे पारू नावाच कवळ्या कळीला आपल्या आबाजीन फुल केल.
समाप्त
