आकर्षक नाझनीने डोळे मिटून घेतले होते. ती खाली गडबडा लोळत होती. ती विव्हळत म्हणाली, 'पाव मे मोंच आई है उई मा. मै क्या करू?' डाक्टर को बुलाऊ?' त्याने विचारले. 'नही.नही.मुझे उठकर पलंग पर लीटाओ.' डाक्टर तिला मागवायचाच नव्हता. तो मात्र गडबडला. बाईची जात हात कसा लावायचा. पण तरीही तो पुढे झाला त्याने तिचा दंड पकडला. तिने डोळे उघडून त्याच्याकडे पहिले. 'उठ ओ ना.' तिने अशा काही घायाळ स्वरात म्हटले कि त्याचे हात ढिले पडले. तो खूप गोंधळाला होता. ' अरे ये क्या कर रहे हो? मुझे उठाओ ना. पालगपर लिटाओ.' ती अस म्हणताच तो डोळे झाकून खाली वाकला. तिला उचलण्याचा प्रयत्न करू लागला. डोळे बंद असल्याने आपण हात कुठे घालतोय कुठे धरले आहे हे त्याला कळत नव्हते. परंतु आपल्या शरीरातून काही तरी उष्ण लाटे सारखे सळसळत गेल्याचे त्याला जाणवले. तिनेही त्याच्या दंडात बोटे रुतउन ठेवलेली होती. नंतर त्याच्या गळ्यात दोन्ही हात टाकून त्याला घट्ट आवळून ठेवले. त्याच्या स्पर्शाने तिच्या अंगाअंगातून काटे फुलत गेले. बऱ्याच वर्षांनी अस पुरुषी स्पर्श तिला अनुभवायला मिळत होता. त्याने तिला कसेबडे पलंगावर आणून ठेवले. तिच्याकडे बघितले तर तिचा चेहरा आरक्त झालेला. साडीचा पदर अस्ताव्यस्त त्याला वाटत होते असाच मिठीत धरून बसाव. पण लगेच त्याला वाटले तिला काय वाटेल. 'मै डाक्टर को बुलाऊ क्या?' त्याने विचारले. 'नही. जरा मेरे पाव दबाओ. मोच निकल जयेगी. इसे डाक्टर भला क्या करेगा?' त्याच्याही मनात तेच होते. तो पाय दाबू लागला. तिच्या पायावर हात ठेवताच त्याच सर्वांग तापून गेल. 'अरे दबाव न..' ती घायाळ होऊन म्हणाली. हा.हा..दबाता हू.' तो सावरून बसत म्हणाला. जल्दी दबाव.. और जोर से दबाव..' अस म्हणत तिने पाय सरळ सोडले. तो पाय दाबू लागताच थोडा उपर अस म्हणत तिने पायावरची साडी वर वर ओढून घ्यायला सुरुवात केली. तिच्या तुकतुकीत आकर्षक पिंडरया उघड्या पडू लागल्या. ते दुर्श्य बघताच त्याचे डोळे धुंद झाले. बेभान बनले.
तिने चांगलाच डाव साधला होता. त्याचे तोंड हाताच्या ओजळीत धरून तिने पटापट त्याच्या गळाची चुंबने घेतली. परकर उघडा झाल्यामुळे त्याच्याही राती सुखाच्या वाटा मोकळ्या झाल्या होत्या. त्याची बोटे तिच्या नाजूक आकर्षक देहावरून सरसर फिरू लागली. असलं अस्सक स्त्रीसुख तोही प्रथमच आज अनुभवत होता. तिच्या धगधगत्या प्रेम् कळीत त्याचा दंड भर्वेगाने धुमाकूळ घालत होता. अगदी प्रेमाच्या लाटा बाहेर पडेपर्यंत नाझनिनने त्याला हव ते करू दिल होत. त्याला सुख दिल होत. आणि कित्येक वर्ष उपाशी असलेल्या आपल्या देहरूपी धर्निलाही सुखाने न्हाऊ घातले. दोघही थकून गेल्यावर एकमेकांपासून दूर झाली. आणि मग त्याला त्या अवीट सुखाची चातक नाझनीने चांगलीच लावली. आपल्या प्रेम कळीच त्याला वेड लावलं. रात्र झाली कि ठराविक संकेताप्रमाणे तो येऊ लागला. तिला सुख देऊन जाऊ लागला. प्रेम - प्रेम म्हणजे काय असते हेच तिने त्याला पटउन दिले होते. तो तिच्यासाठी पागल झाला होता. सवड असूनही गावाकडे जात नव्हता. त्याला इतर कुठलीच स्त्री आकर्षक दिसत नव्हती. फक्त नाझनीन एवढी दिसत होती. दोघांचा प्रणय हवा तेवढा बहरत होता. पण नाझनींची थोडी भूल झाली होती. ती चूक लक्षात येताच ती चमकली. या अल्लाह ये कैसे हो गया? स्वत:शीच पुटपुटली. अशीच दोघांची गळाभेट झाली होती. नजर नजरेत नि श्वास श्वासात मिसळत होते. दोन्ही हातात त्याच तोंड धरून ती त्याला गोड बातमी सांगत होती. 'जावेद मै तुम्हारे बच्चे कि मा बनणे वाली हू..' ती अस म्हणताच जावेद ताडकन उडाला. तिच्यापासून बाजूला झाला. तो घाबरला. दचकला. अंधळ्या खेळात प्रेमाची कोशिंबीर होईल अस त्याला वाटलच नव्हत. आपल्या घरात जमातीत समजल तर या विचाराने त्याला घाम फुटला. अंगावर काटा फुलला. पुढच अक्राळ-विक्राळ रूप आठून त्याचा चेहरा रडवेला झाला. घरातील मानस मारूनच टाकतील या विचाराने त्याला रडूच कोसळल. ती ही घाबरली होती. पण त्याला धीर देत होती.
'डरो मत पगले हम निकाह लगाये गे.' 'तुम तुम मुझसे शादी करोगी?' 'क्यो नही..' मगर तुम्हारी उम्र मेरी उम्र..' 'तो क्या फरक पडता है.. ये घरबार धन दौलत तुम्हीरीही है. मै तुझे सांभाळ लुंगी. तुम्हारी शिक्षा भी पुरी करूंगी और तुम्हे काम भी नही पडेगा.' तिने त्याला हे काही पटउन दिले कि ती जे सांगतेय ते खर आहे अस त्याला वाटू लागल. दोघांचा विचारविनिमय होऊ लागला. लग्नाची तारीख ठरली. ते कुठे करायचे ते ही ठरले रजिस्टर लग्नासाठी लागणाऱ्या कागदपत्रांची पूर्तता त्यांनी आधीच करून ठेवली होती. अखेर ते कोर्ट मेरेज करून मोकळेही झाले. ती दोघ घरी आली. ही गोष्ट जेव्हा जमातीला समजली तेव्हा जमातीत एकाच खळबळ माजली. जुन्या लोकांनी विरोध केला. जावेदच्या आणि नाझनिनच्या घराची मंडळी येऊन शिव्यांची लाखोली वाहून गेली. या चेटकीनीने ह्या पोराचे वाटोळे केले असाच शेवटपर्यंत जमातीचा आक्षेप होता. परंतु जमातीची परवा होतीच कुणाला. मिया बीबी राजी तो क्या करेगा काजी. त्याप्रमाणे ते आपल्याच सुखात रममाण झाले होते. जावेद मात्र लक्षाधीश झाला होता. त्याहीपेक्षा आपण बाप होणार याचा त्याला जास्त आनंद झाला होता. नाझनिनची मातृत्वची इच्छा पूर्ण होणार होती. आपल्या प्रौढ आकर्षक प्रेयसीबरोबर जावेद सुखात नांदत होता
तिने चांगलाच डाव साधला होता. त्याचे तोंड हाताच्या ओजळीत धरून तिने पटापट त्याच्या गळाची चुंबने घेतली. परकर उघडा झाल्यामुळे त्याच्याही राती सुखाच्या वाटा मोकळ्या झाल्या होत्या. त्याची बोटे तिच्या नाजूक आकर्षक देहावरून सरसर फिरू लागली. असलं अस्सक स्त्रीसुख तोही प्रथमच आज अनुभवत होता. तिच्या धगधगत्या प्रेम् कळीत त्याचा दंड भर्वेगाने धुमाकूळ घालत होता. अगदी प्रेमाच्या लाटा बाहेर पडेपर्यंत नाझनिनने त्याला हव ते करू दिल होत. त्याला सुख दिल होत. आणि कित्येक वर्ष उपाशी असलेल्या आपल्या देहरूपी धर्निलाही सुखाने न्हाऊ घातले. दोघही थकून गेल्यावर एकमेकांपासून दूर झाली. आणि मग त्याला त्या अवीट सुखाची चातक नाझनीने चांगलीच लावली. आपल्या प्रेम कळीच त्याला वेड लावलं. रात्र झाली कि ठराविक संकेताप्रमाणे तो येऊ लागला. तिला सुख देऊन जाऊ लागला. प्रेम - प्रेम म्हणजे काय असते हेच तिने त्याला पटउन दिले होते. तो तिच्यासाठी पागल झाला होता. सवड असूनही गावाकडे जात नव्हता. त्याला इतर कुठलीच स्त्री आकर्षक दिसत नव्हती. फक्त नाझनीन एवढी दिसत होती. दोघांचा प्रणय हवा तेवढा बहरत होता. पण नाझनींची थोडी भूल झाली होती. ती चूक लक्षात येताच ती चमकली. या अल्लाह ये कैसे हो गया? स्वत:शीच पुटपुटली. अशीच दोघांची गळाभेट झाली होती. नजर नजरेत नि श्वास श्वासात मिसळत होते. दोन्ही हातात त्याच तोंड धरून ती त्याला गोड बातमी सांगत होती. 'जावेद मै तुम्हारे बच्चे कि मा बनणे वाली हू..' ती अस म्हणताच जावेद ताडकन उडाला. तिच्यापासून बाजूला झाला. तो घाबरला. दचकला. अंधळ्या खेळात प्रेमाची कोशिंबीर होईल अस त्याला वाटलच नव्हत. आपल्या घरात जमातीत समजल तर या विचाराने त्याला घाम फुटला. अंगावर काटा फुलला. पुढच अक्राळ-विक्राळ रूप आठून त्याचा चेहरा रडवेला झाला. घरातील मानस मारूनच टाकतील या विचाराने त्याला रडूच कोसळल. ती ही घाबरली होती. पण त्याला धीर देत होती.
'डरो मत पगले हम निकाह लगाये गे.' 'तुम तुम मुझसे शादी करोगी?' 'क्यो नही..' मगर तुम्हारी उम्र मेरी उम्र..' 'तो क्या फरक पडता है.. ये घरबार धन दौलत तुम्हीरीही है. मै तुझे सांभाळ लुंगी. तुम्हारी शिक्षा भी पुरी करूंगी और तुम्हे काम भी नही पडेगा.' तिने त्याला हे काही पटउन दिले कि ती जे सांगतेय ते खर आहे अस त्याला वाटू लागल. दोघांचा विचारविनिमय होऊ लागला. लग्नाची तारीख ठरली. ते कुठे करायचे ते ही ठरले रजिस्टर लग्नासाठी लागणाऱ्या कागदपत्रांची पूर्तता त्यांनी आधीच करून ठेवली होती. अखेर ते कोर्ट मेरेज करून मोकळेही झाले. ती दोघ घरी आली. ही गोष्ट जेव्हा जमातीला समजली तेव्हा जमातीत एकाच खळबळ माजली. जुन्या लोकांनी विरोध केला. जावेदच्या आणि नाझनिनच्या घराची मंडळी येऊन शिव्यांची लाखोली वाहून गेली. या चेटकीनीने ह्या पोराचे वाटोळे केले असाच शेवटपर्यंत जमातीचा आक्षेप होता. परंतु जमातीची परवा होतीच कुणाला. मिया बीबी राजी तो क्या करेगा काजी. त्याप्रमाणे ते आपल्याच सुखात रममाण झाले होते. जावेद मात्र लक्षाधीश झाला होता. त्याहीपेक्षा आपण बाप होणार याचा त्याला जास्त आनंद झाला होता. नाझनिनची मातृत्वची इच्छा पूर्ण होणार होती. आपल्या प्रौढ आकर्षक प्रेयसीबरोबर जावेद सुखात नांदत होता
